Camino Astorga
Afgelopen jaar heb ik tijdens mijn Camino Aragones een viertal van mijn vrienden en familieleden uitgenodigd om een stuk met mij mee te lopen. Eén daarvan is mijn vriend Jochem. Jochem zie ik al vanaf mijn 11e jaar en dat is zo tot aan de dag van vandaag zo gebleven. Ik vond het dan ook gaaf om te horen dat hij na thuiskomst van een week met mij mee te hebben gelopen had besloten om de Camino op te pakken vanaf het het punt waar hij met mij eindigde (Burgos). Daarbij ontving ik de uitnodiging om nu met hem een week mee te lopen. Die uitnodiging nam ik aan, maar daarbij wel gezegd dat ik de route zelf mocht uitzoeken. zo gezged zo gedaan en loopt mijn route dit jaar van Astorga tot aan La Faba, waarvan hier een verslag volgt
Dag 1: Madrid
Een jaar later…..
En daar zit je dan. Weer in Spanje. Ik heb de eerste kilometers weer gemaakt. Ik heb getwijfeld of ik dit keer een blog bij zou houden. Maar op veler verzoek en een eigen behoefte om te reflecteren dan toch maar……Ik merk ook dat het delen van mijn gedachtes zorgt voor begrip en bovenal verbinding. Iets dat ik waardevol vind.
Ik ben een jaar verder en het is er niet beter op geworden. De ziekte van Parkinson sluimert langzaam mijn brein binnen. Veel mensen vragen zich af wat dat met je doet. Laat ik een poging doen: Het voelt alsof de batterij van je afstandsbediening aan vervanging toe is. Je wilt het volume wat harder hebben, maar hoe vaak je ook drukt, harder gaat tie niet. En dan ineens: boom! Het doet het weer. Zo wilt mijn brein niet altijd meer doen wat ik van hem verlang. Het hapert een beetje. Het is een gevecht met jezelf. Je weet alleen nooit wanneer die linkse directe of die rechter hoek langs komt. Dat maakt je onzeker…..
Is het allemaal negatief. Zeker niet. Frustratie komt ook met inzicht. Mentaal ga je het gevecht met die frustratie aan. Lukt dat altijd? Soms wel, maar vaak ook niet. Hier zoek ik hulp bij en daar schaam ik mij niet voor. Ik moet dat oplossen en dat gaat gepaard met zelfkennis gevolgd door inzicht. Ik wil immers nog heel lang feest kunnen vieren. Er zit nog zoveel in mij dat er uit moet. Dus leer ik hoe ik die linker hoek en de rechtse directe kan ontwijken. Niet bukken, maar met rechte rug. Alleen zo kan ik weer direct in de aanval.
Buen Camino,
Peter.
Dag 2: Madrid
Perspectief
Vandaag ben ik naar het Prado gegaan. Ik kom er om te dolen door de geschiedenis. En als iets me trekt, dan zet ik de audio guide aan om meer te weten te komen. Het verhaal achter het schilderij (vaak in opdracht van een rijke snuiterd, een typisch Europese behoefte van bezit) of over de verborgen symboliek.
Per toeval stuit ik op een schilderij van een krijgsheer die een sleutel overhandigd aan een andere krijgsheer. Het heet de overgave van Breda door Justinus van Nassau aan Ambrogio Spinola. En voor wie het niet weet, mijn jeugd speelt zich af in Breda. Voor mij de meest Nederlandse plek van Nederland. Maar dit schilderij wordt het meest Spaanse schilderij van Spanje genoemd. Zo zie je het verhaal eens vanuit een ander perspectief.
En zo kom je op het woord perspectief. Ik vind het een ingewikkeld woord. Gaat het over hoe je toekomst er uit komt te zien of over hoe een ander naar je kijkt. Dat laatste houdt mij bezig. Wat zijn nog je carrière kansen? Wordt ik gezien als een risico? Wat is mijn perspectief 
. Ik snap het ook nog… Maar oordelend is het wel.
Terug naar de overgave van Breda. Wat ze vergeten te vertellen is dat de Nederlanders met een soort van paard van Troje de Spanjaarden uiteindelijk weer overmeesterd hebben. Je snapt hem al…. Wat wordt mijn paard van Troje? Ik ga er volgende week aan beginnen. Als er iemand is die mij de sleutel van succes kan overhandigen? Ik zal niet oordelen….
Buen Camino,
Peter.
Dag 3: Astorga
Toeval bestaat niet
Nadat ik de deur dicht had gedaan in Madrid, gaat er ook ergens weer een deur open. Voor mij was dat vandaag in het mooie Astorga. Dat Jochem mij daar op stond te wachten is geen toeval. Op zijn uitnodiging loop ik dan ook dit jaar een stuk van de camino, dat wat hij vorig jaar op mijn uitnodiging ook heeft gedaan. En toch is toeval juist hetgeen wat op de camino NIET bestaat.
Het toegeven aan toeval is juist iets dat de camino zijn karakter geeft. Alleen moet je daar wel vertrouwen voor terug geven. En dat laatste komt te voet en gaat te paard. En dat overgaan op toeval brengt je op plekken waar je anders nooit zou komen. Vaak waardevolle plekken en dito gesprekken.
En dat vertrouwen ben ik af en toe kwijt, dus laat ik me de komende dagen weer verrassen door toeval. Want daar waar je een deur dicht doet gaat er ergens anders wel weer een deur open.
Buen Camino,
Peter.
Dag 4: Rabanal del Camino
Reflectie
Dag 5: Ponferrada
Bergje op, bergje af
Het waren twee zware dagen. In totaal 60 km gelopen door bergen en heuvels.
Wat mij opviel is dat berg op en berg af mij behoorlijk goed afging. Rechte stukken over geplaveide wegen daarintegen haalde mij juist weer uit mijn balans. Dit voelt een beetje contrasterend. Ik heb dus iets nodig om me tegen op te duwen en tegen af te zetten.
Maar als je elke dag bezig bent met je tegen iets af te zetten, dan ben je niet bezig met wat je wel wilt. Maar wat wil ik eigenlijk? Ik wil sterk zijn zonder altijd sterk te hoeven zijn. Ik wil kunnen lachen en kunnen huilen. Ik wil verhalen blijven vertellen die verbinden. Ik wil blijven ontwikkelen en bovenal blijven bewegen. Ik begin er morgen mee. 24 km en ik hoop met veel rechte stukken.
Buen camino,
Peter.
Dag 6: La Faba
Vertrouwen
Van mijn Camino van vorig jaar kwam ik met meer vragen terug dan dat ik er naar toe ben gegaan. De voorbije dagen waren dan ook een trip down memory lane. Tijdens het lopen realiseerde ik me dat ik bewust en onbewust de vragen die ik me had gesteld langzaam begin te beantwoorden. Dat wat je aandacht geeft groeit. En ik ben gegroeid. Dat besef kwam de laatste dagen bij me binnen. Ik kan steeds meer dilemma’s zelf oplossen. Tenminste, ik weet steeds beter de juiste vragen te stellen. Maar die heb je nodig om het goede antwoord te vinden. En daarom hoef ik vanaf nu niet meer bang te zijn, bang te zijn voor de toekomst. Ben ik er dan? Nee, dat nog niet. Maar het wordt nu tijd om aan de antwoorden te werken. En alle hulp is welkom. Ik bedank mijn maatje Jochem voor de uitnodiging en vind het fantastisch dat je met intense energie deze camino bewandeld. Je bent een ware verbinder. Houd dat vol! Ik ben trots op je. Ook Cicilia bedankt voor de lach, de traan en oprechtheid. Keep on singing! So beautiful…. 😉. Ook bedankt Brent. Je was fijn gezelschap en bedankt voor je luisterend oor. Blijf je gevoel volgen Samuel, twijfel niet. Je komt er wel. Dank Beth voor het wijze raad en mooie oneliners. En waar een deur sluit, gaat er ergens anders weer een deur open. En ook speciale dank aan onze IJmuidense vrienden en Oldenzaalse barmhartigheid. Het was een fijne tocht.