Al honderden jaren lopen mensen de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Deze route, ook wel de Sint-Jacobsroute genaamd (Santiago), bracht de Pelgrims vroeger naar naar Caba Finisterra. Vrij vertaald het einde van de wereld, daar waar de sterren beginnen. De legende gaat dat duizenden sterren als een hemelse vuurtoren de weg naar het graf van de apostel hebben gewezen. Daaruit is de huidige plaatsnaam ontstaan: Santiago de Compostella.
De Via Tolsana, een in het Franse Arles beginnend stuk van de Sint-Jacobsroute, verandert op de Somportpas van naam en wordt ‘Camino Aragonés’. Na 6 etappes sluit deze Camino Aragonés in Puenta la Reina aan op de Camino Frances.
Etappe 1 - Somport naar Jacca
Waarom deed ik dit ook alweer?
Het begon al vroeg in de ochtend met een lief briefje bij mijn ontbijt, dat niet alleen lief maar ook gemeend voelde.
Vervolgens begon de buschauffeur, die alleen met mij als reiziger, alles uit te leggen (uhhh mon Français c’est comci comca zeg maar) over het gebied. Die passie, fascinerend….
En dan sta je daar. In je eentje in de mist tussen de bergen…… een beetje een gek gevoel. Na 1,5 kilometer trok de mist weg en klaarde het op naar een egaal blauwe hemel. Het enige dat je hoort is de rivier in het dal en de roofvogel in de lucht. Dat is weer eens een andere woensdag morgen. Na samen verkeerd te zijn gelopen sluit ik aan bij een Belgische jongedame. Zij heeft er al 300 km op zitten. Haar advies was om het op de eerste dag vooral rustig aan te doen. OK, maar ik moet nog 29 km zeg ik. We komen elkaar gedurende de dag nog een paar keer tegen. En dan ineens, een donderslag bij heldere hemel. Achter mij sloten donkere wolken zich die het onheil lieten horen. Wat voor een teken was dit? Gunde de donkere wolken mij een zonnige doortocht door de bergpas of zeiden ze tegen mij, schiet op… doorlopen? Ik weet het nog steeds niet. In Jacca aangekomen werd ik opgewacht door 2 vrienden van mijn schoonouders die mij heel lief opvingen met een koud biertje en goede gesprekken. Toeval bestaat niet……. Morgen weer een dag.
etappe 2 - Jacca naar Arrès
Gewoonte doorbroken
Vandaag was een lastige dag. 29km langs wegen, dus veel tijd om te denken. Het toverwoord van vandaag was gewoontes. Door te blijven doen wat je altijd doet (gewoontes) blijf je rondjes achter jezelf aan lopen en juist dat kost je energie. De gewoontes doorbregen en de dingen eens anders te doen dan normaal geeft je juist energie. Het geeft je nieuwe manieren om hetzelfde probleem op te lossen. En juist dat motiveert en geeft je energie. Waarom krijg je energie van vakanties? Bijkomend voordeel is dat je door elke keer het net iets anders aan te pakken dan de vorige keer je nieuwe hersencellen aanmaakt, en dat is juist wat ik nodig heb. Dus ik geef mezelf dan ook de opdracht om het morgen anders te doen dan vandaag. Ik laat morgen weten wat dat heeft opgeleverd. Wat ga jij morgen anders doen? Tot morgen, Peter.
De tocht van vandaag loopt parallel langs een weg, maar daar heb je niet zo’n last van. Regelmatig loop je verder weg van deze weg en heb je mooie uitzichten over het dal en de rivier die verkoeling geeft. Neem wel voldoende proviand en water mee. Onderweg kom je weinig plaatsen tegen waar iets te koop is. Tip: aan de andere kant van de brug over de rivier is een benzinepomp waar voldoende eten en drinken kan krijgen. Slapen doe je trouwen uniek in een eeuwenoud bergdorpje (Arrès). Niet om te missen.
etappe 3 - arrès naar Ruesta
Onrustig
Vandaag was een onrustige dag. Dan regen, dan weer zon, dan weer een regenjack aan, dan weer uit, dan eindelijk een dorpje, dan geen koffie, dan na 19 km weer een dorpje, daar wel koffie. Het is mijn derde dag lopen en ik voel mijn bovenbenen goed. Ze zijn zeg maar: een beetje onrustig. Ik ga er maar een goede gewoonte 🙂 van maken om eerst te rekken en te strekken voordat ik vertrek, zeker morgen met 6 km bergopwaarts. Ik kijk er al naar uit. Het was vandaag een dag met regen. Dat maakt op zich niet uit, je geniet alleen niet van de omgeving. Morgen weer goed weer hoop ik. Buen Camino.
Je moet op tijd uit de Albergue, maar als beloning zie je de zon opkomen. Het eerste stuk van de toch loopt door een bijzonder landschap. Veel verschillen in kleuren, veel verschillende ondergronden (asfalt, zand en steenpaden) met af en toe een dorpje. Je eindigt in Ruesta waar je slaapt naast een kasteel. Wie wilt dat nou niet?
Etappe 4 - Ruesta naar Sangüesa
Volgen of gevolg worden?
Vandaag volgde ik de verkeerd route. Gelijk vanaf de start ben ik 2km verkeerd gelopen, dus ik heb 4 km meer gelopen dan eigenlijk de bedoeling was. Prins Peter de Grote was dus weer terug bij af. Terug bij het kasteel, al waar ik geslapen heb. Daarna liet ik twee bekende Australische perregrinno’s mij volgen naar de juiste weg. Van volgen naar gevolgd worden, dat bleef vandaag in mijn hoofd spoken. Soms moet je volgen om anderen daarna het juiste pad op te kunnen leiden. Al snel moest er 6 km worden geklommen. Best wel pittig eigenlijk, wat wel weer werd beloond met een heerlijke cortado (afgeknepen koffie). Vervolgens liepen we over velden met overal wilde tijm. Dat rook naar meer. Aangekomen in Sanguesa blijken er deze avond stieren door de straten heen te rennen. Ik ga me dus nu even in het feestgedruis begeven….. P.s. de eerste 100 km zitten er op.
Etappe 5 - Sangüesa naar Monreal
Dat moet gevierd worden.
Vanochtend werd ik door dezelfde fanfare wakker gemaakt als waar ik gisteren de dag mee afsloot. Als Spanjaarden een feestje vieren, dan doe ze dat de hele nacht door. Dat bleek ook wel, want vanochtend stond ik voor mijn ontbijt (en ook dat is hier een feestje) in de rij tussen jonge dronken Spanjaarden. Heel grappig om dat nu eens als toeschouwer te zien.
Vandaag loop ik van Sanguesa naar monreal. En nee, dat was niet altijd een feestje. 27km omhoog en omlaag zonder een dorpje er tussen voor een cortado. Ook moest ik onderweg dwars door de wilde paarden en stoïcijns kijkende koeien heen lopen. Nu heb ik het niet zo op grote dieren als koeien en paarden. Maar met de gedachte dat ze alleen nieuwschierig zijn stapte ik op ze af. En dat werkte! Een angst overwonnen, en dat voelde als een feestje. Ook Carlijn (mijn vriendin) had gisteren een feestje. Dat weet ik van alle foto’s die ik gedurende de nacht ontving. Bedankt daarvoor! Nee, echt bedankt. Altijd fijn om Carlijn te zien (feesten). Ook Dana is onderweg naar haar Camino. We zien elkaar morgen einde dag. En weet nu al, dat wordt een feestje. Een echt feestje, want ze is jarig. Zin in!
Buen Camino.
Etappe 6 - Monreal naar Puenta la Reina
Niet alleen
Even terug naar gisteren. Ik werd wakker in de bergen van Monreal. Al 4 nachten sliep ik met dezelfde mensen op een kamer met stapelbedden (om ook even die romantiek weg te halen). Het gaat hierbij om een boze Spanjaard van 74 (respect trouwens), een Frans stel op leeftijd die niet liepen, maar Taxi’s pakte (die tellen niet mee) en een Fransman die niet alleen kwa uiterlijk lijkt op Mister Bean, maar ook in zijn doen en laten. Ik noem hem dan ook monsieur Bean. Ondanks dat praten soms wat lastig is begon er zich toch een vriendschap te ontstaan. We zorgden voor elkaar en gunde elkaar het beste. Je vertaalde voor elkaar, regelde koffie of wezen de juiste weg. Gisteren liepen de laatste route van de camino Aragones dan ook met elkaar. Een zware route langs smalle paden op bergwanden, stijl omhoog en weer naar beneden. Pas na 21 km konden we wat te eten en te drinken krijgen. Dat deden we dan ook in volle glorie. Heerlijk. De route volgde verder en ja, met z’n drieën zijn we verkeerd gelopen. Na de goede weg van een boer op een tractor doorgekregen te hebben scheiden onze wegen zich met een ferme handdruk, en zag ik daar wat emotie (?), op weg naar Dana. Die dag heb ik 36 km gelopen. En eindelijk, daar zat Dana met een koud biertje voor mij op mij te wachten. Wat fijn en gefeliciteerd! De douche was fantastisch en de tapas lekker en gezellig. Vanochtend dan ook even rustig aan gedaan, want slechts 21 km op de planning. Het is een heerlijke dag…. samen. Buen Camino.
Etappe 7 - Puenta la Reina naar Estrella
Update
er is geen update. We hadden een verjaardag te vieren gisteren.
Wel een mooie tocht gisteren!
etappe 8 - Estrella naar Los Arcos
Het zit er op.
De eerste week zit er op. Een moment om de vraag te stellen: is het hetgeen wat je ervan had verwacht?
Ja. Er zijn momenten dat je je alleen op de wereld voelt en je doet denken aan van alles en nog veel meer. Momenten dat je even mag mijmeren.
Ja. Het landschap is fascinerend en met dat je loopt veranderd het landschap met je mee. Je leert dingen te herkennen en te waarderen.
Ja. De Camino verbroederd en verbind. Je blijkt niet de enige gek te zijn die voor zijn lol 900 km gaat lopen.
Over de kilometers gesproken: vandaag kilometer 200 aangetikt! Dat hebben we gevierd, want: 🎶Wie is daar die dronken lap, hangend onder aan die tap? Ja dat is Peter, ja dat is Peter.🎶 Onderweg kwamen we langs een tap waar letterlijk wijn uit komt. Toeval bestaat niet. Het was vandaag een minder lange etappe samen met Dana en die paella van gisterenavond is heus wel afgelopen, dus we duiken maar eens Los Arcos in. Buen Camino. P.S. Jochem: goede reis! En zie je morgen in Logrono
Etappe 9 - Los arcos naar logrono
Mooi geweest!
De afgelopen 3 dagen heb de Camino samen mogen lopen met Dana (mijn schoonzus). Ik zal niet ontkennen dat ik er van te voren verwachtingen van had. Zijn die verwachtingen uit gekomen? Samen over de Spaanse heuvels heen lopen heeft mij een Dana laten zien die sterk is, vol in het LEVEN staat en begaan is.
De tijd, de ruimte en de beweging hebben tot waardevolle momenten geleid. Er zijn ervaringen gedeeld, dilemma’s besproken, oplossingen aangedragen. Er is gelachen, er zijn frustraties eruit geschreeuwd en er is iets waardevols achtergebleven, maar het meest waardevolle, dat blijft: een vriendschap met nog meer betekenis.
Na 100 km lopen is het voor Dana even mooi geweest. And we go out with a Bang! Fireworks…. Welkom Jochem…….
Etappe 10 - Logrono naar Najera
Dubbel gevoel.
Vandaag een relatief eenvoudige etappe. In totaal 29km door glooiende velden vol met wijnranken, waaraan de Rioja druiven de laatste zon nog absorberen voor een goed wijnjaar. Ze moeten alleen nog even rijpen, en dat doen de flessen bij de wijnboer. Het duurt dus nog wel even totdat deze flessen voor uw neus kan worden gedecanteerd.
Ook de reis van vandaag moet ik ook nog decanteren en tot me laten bezinken. Een dag vol scherpe discussies, ik houd er wel van. Dat maakt onze vriendschap waardevol, maar ook af en toe komplex. Het maakt mij in ieder geval rijker en de vriendschap alleen maar boeiender. Wij komen er wel uit, samen. Ook vandaag even ontroering door een lief berichtje van mij zus. Het voelde als recht uit haar hart geschreven. Zo kwam het wel bij mij binnen. Een mooi gevoel. Zou het dan toch waar zijn, dat deze tocht dan toch gaat spelen met je sentiment? Laat maar komen, ik ben er klaar voor.
Buen Camino
Etappe 11 - Najera naar Santo Domingo de la Calzada
Pijntjes.
Elke stap die je zet voel je hem. Het is klein, maar voelt groots aan. Ja, ik heb het over mijn kleine teen. Dat juist één van de kleinste onderdelen van je lichaam je zo erg bezig kan houden.
Dat is misschien wel typerend voor de camino. De vele kleine dingen die je met je mee draagt, vormen samen toch een last. Eén stap is niet zo ver, maar samen hebben ze toch al weer 317 kilometer verzet. Van lang niet meer gezien, naar een gevoel van gemis. Het telt op en dat maakt de camino niet alleen een reis door mooie landschappen, eeuwen oude gebruiken en historisch besef, maar ook een reis met jezelf, je vrienden en je geliefden.
En dat voel je van top tot kleine teen.
Buen Camino.
Etappe 12 - SANTO DOMINGO DE LA CALZADA naar Belorado
Onzekerheid.
Aan het einde van de dag hadden Jochem in ik nog geen slaapplaats voor de volgende nacht. Ach, wij zijn de enige niet. Dat dachten wij. Dan maar bellen.
Eerste Albergue, géén gehoor.
Tweede Albergue, no place sir.
Derde Albergue, niet open.
Na vele belletjes eindelijk een slaapplaats weten te bemachtigen. Wel negen kilometer verder dan gepland. Dus als je morgen ergens de lift of roltrap pakt, denk dan even aan ons die met 29 graden weer een heuvel beklimmen.
De ziekte van Parkinson maakt je ook bij de dagelijkse dingen onzeker. Het stabiel houden van je vork of het dicht knopen van je broek bijvoorbeeld. Dat kan je onzeker maken. Maar gaandeweg het proces vind je altijd wel weer een oplossing. En vind je die niet? Durf om hulp te vragen, maak fouten, los het samen op. Het haalt jouw onzekerheid weg, en waarschijnlijk diegene aan wie je de hulp vraagt ook.
Maar morgen lopen we 32 kilometer, dat weet ik zeker.
Buen Camino.
ETAPPE 13 - BELORADO naar Quintanapalla
Rijkdom
Ik loop al een aantal dagen met Jochem. Ik ken Jochem al sinds mijn 11e jaar en ik dacht dat ik hem goed kende. En toch, na 34 jaar, ontdek ik toch weer nieuwe kanten van hem.
Jochem is een persoon die exploreert en niet genoegen neemt met de eerste de beste verklaring. Hij stelt vragen en zoekt antwoorden. Dat waardeer ik ten volle in hem. Ook al zijn we het niet altijd met elkaar eens. Het maakt mij nieuwsgierig en het laat ook mezelf die vragen stellen. Alleen dat al helpt en verrijkt mij.
Maar bovenal hebben 4 dagen samen oplopen de vriendschap nog meer verdiept. De tijd mogen nemen voor elkaar en de wereld langzaam aan je voorbij laten gaan hebben daar zeker bij geholpen.
Een ware vriendschap en dat is echte rijkdom in het LEVEN.
ETAPPE 14 - QUINTANAPALL - Burgos
Rust.
We zijn aangekomen in de stad Burgos. Je merkt aan alles dat de druk toeneemt. Nu heb ik geen haast, maar heb wel een opgedrongen gevoel van haast. Je ziet ze zuchten vanachter hun noodrem makende glanzende bolide: Kan dat niet wat sneller! Ik moet naar B. De mooiste zijn diegene die er dan nog zo’n formeel lachje uit werpen van: ik zag je heus wel, en het zo moreel naar zichzelf verantwoorden.
Ook de mensen op straat lijken ineens allemaal haast te hebben. Tenzij er iets transactioneel tegenover staat. En met (h)ola bestel ik geen ijsje en krijg dan ook een norse blik terug geworpen.
Zo werkt het ook online. Ken je dat gevoel? Dat je moet reageren. En ook een beetje snel alsjeblieft. Er zijn er bij die altijd als eerste reageren. Soms denk ik wel eens dat dat mobieltje vastgelijmd zit aan hun hand. Als of het een methode is die is komen overwaaien van Extinction Rebellion, ik noem het voortaan Mobile Rebellion.
Niet dat allert reageren nooit nodig is. Maar ik ervaar dat het inbouwen van meer rust en bewuster communiceren beter werkt. En ja, dat geeft rust. Rust om meer bewust bezig te zijn met wat je op dat moment aan het doen bent. En dat is precies waar ik nu mee bezig ben. Maar nu eerst even een rustdag.
Buen Camino.
Etappe 15 - Burgos naar Hornillos Del Camino
Bestaat toeval?
Het lijkt, nee het is zo….. of toch niet?
Loop je een keer verkeerd, dan is er op dat moment wel weer iemand die je de juiste weg wijst.
Loop je niets vermoedend toch dat ene kerkje naar binnen, komt er een vrouw naar je toegelopen en geeft je een kruisje en een aandenken mee in de vorm van een kettinkje. En dat terwijl je net een gesprek hebt gehad over verlies.
En zo zijn er vele situaties die met elkaar verbonden lijken te zijn? Soms denk ik dat het komt doordat ik bewuster bezig ben. Dat is ook zo, maar toch houd ik het er op dat toeval niet bestaat. Tenminste, niet op de Camino. Het loopt allemaal dwars door en in elkaar: het loopt zoals het loopt, en dat voelt goed.
Wat ook goed voelt is dat Carlijn (mijn vriendin) op mijn reis is aangesloten. Ook dat voelt heel goed.
Etappe 16 - Hornillos Del Camino naar Castrojeriz
Eten.
Als je zoals ik door Spanje loopt en de landschappen langzaam ziet veranderen krijg je honger. Het lichaam verlangt naar voedsel na al die inspanning.
Maar daar wil ik het niet over hebben. Ik wil het hebben over passie. De passie voor het eten. Eerst liep ik door de bergen waar de geiten rondliepen en alle wilde tijm, bloemen en blaadjes van de begroeiing afritsen.
Een paar dagen later zie je bomen vol met olijven, perziken en vijgen. Je ruikt het als je er doorheen loopt. Of zoals de Fransman zou zeggen: “je ruikt de terroir”.
Weer een paar dagen wordt de kleinschaligheid vervangen door grote akkers vol druivenranken, graan en zonnebloemen. Bij die laatste paar dagen verdwijnt voor mij ook de romantiek, de passie. Je ruikt de terroir niet meer. Als of deze door het gebruik van pesticiden zijn kracht is kwijtgeraakt (overigens is er een sterk vermoeden dat het gebruik van pesticiden de groei van Parkinson diagnoses veroorzaakt).
Het voelt als productie voor de welvaart van enkelen in plaats van het welzijn van velen.
Dus doe mij maar een guiche van vijgen met Geitenkaas, beetje olijfolie, beetje balsamico en wat geroosterde pijnboompitten er over heen. Eet smakelijk.
Buen Camino.
Etappe 17 - Castrojeriz naar Frómista
Liefde en verdriet.
Al een paar dagen loop ik met de liefde van mijn leven. Ik vind het een heel fijn gevoel dat we een deel van de tocht samen beleefd hebben.
Tijdens deze tocht is iets bevestigd wat ik stiekem al lang wist, maar nooit wilde toegeven. Ik zal het even uitleggen:
Samen hebben we een dochter (Senna) van 10 jaar oud en 2 jongens (Thijn en Fender, een tweeling) die we 6 jaar geleden liefdevol weg hebben gebracht.
Nu, na 6 jaar, is het voor Carlijn tijd om het verdriet achter zich te laten en plaats te laten maken voor een gevoel van liefde. Het klinkt misschien raar, maar ik neem dit verdriet met liefde van Carlijn over.
Waarom zou je zeggen? Nou, dat zit zo: Ik ben tijdens die periode in de regel modus gegaan. Met veel liefde heb gezorgd voor Carlijn, Senna en onze jongens. Dit om de verwerking van het verdriet tegen te gaan. Een zogenoemde coping strategie.
Ik kom er steeds meer achter dat verdriet een belangrijke functie heeft en dat wil ik niet meer ontkennen. Dus sta ik me mijn eigen verdriet toe en ga ik voor de liefde.
Met een dikke zoen van Peter. Ik hou van je!
Buen Camino.
Etappe 18 - Frómista naar Carrión de los Condes
Alleen.
Klinkt het gek als ik zeg dat ik graag alleen ben. Begrijp me niet verkeerd, ik vind gezelschap heel waardevol. Maar zo af en toe even de dans ontspringen en alleen iets doen, dat doet me goed.
Doe ik het om mijn gedachtes te ordenen? Of om mijn gedachtes gewoon even zijn gang te laten gaan? Voor mij is alleen zijn soms verhelderend.
En dan over die dans. Je kent vast wel dat gedrag bij vogels. Dat aftastende gedrag. Dat van: zie je mij wel staan? Ook ik doe er aan mee. Het is ook heel nuttig, dat zal ik niet ontkennen. Ik ben uiteindelijk ook maar een dier op zoek naar erkenning. Maar soms ontspring ik graag even die dans, voor de erkenning van mezelf.
Buen Camino.
Etappe 19 - Carrion de los Condes naar Moratinos
Aardschok.
Elke dag kom ik in beweging. Al lopende verdwijnen de landschappen achter mij. En op sommige dagen krijg ik er zomaar een beweging bij.
Een beweging die ik niet kan controleren. Een trilling. Nee, een beving beschrijft het beter. Hij is er soms maar even, soms wat langer. En dan zijn er weer naschokken. Ik zou er een schaal van Peter op kunnen zetten, zoals de schaal van Richter.
Het is alsof je in een aardbevingsgebied leeft. Je weet nooit wanneer het je treft.
Eigenlijk voel ik me als een Groninger. Je woont in een risico gebied, maar ga je daarom verhuizen? Ik wil toch ook niet zomaar in het lichaam van Brad Pitt zitten. Dat van mezelf vind al mooi genoeg (even wat zelfbevlekking 😊).
Nee, het is er niet constant, maar als het er is schut ik het de hand. Zolang we maar blijven bewegen.
Buen Camino.
etappe 20 - Moratinos naar Calzadilla de los Hermolinos
Niets
Ik ben in een dorpje waarbij het hoogtepunt de lokale winkel is. Z’n winkel waarbij je nog een snoepje per stuk kan kopen. Alleen zie ik geen kind op straat spelen. Anders was dat wel het hoogtepunt geweest. Ook onderweg hier naar toe was er de laatste 13km helemaal niets. Het hoogtepunt was een onnatuurlijk geel gekleurd bloemetje langs de kant van de weg dat was bezaaid met kiezelstenen. En juist als er niets is, dan gaan je dingen opvallen. Minder = meer hoor je vaak. En dat klopt. Op de camino kom je er achter dat je maar weinig nodig hebt om ver te kunnen komen. Hoe lichter je tas des te beter. En daar heb ik maar druk mee.
Buen Camino.
Etappe 21 - van Calzadilla de los Hermolinos naar Villasabariego
Afzien
Ik stond vandaag op met goede koffie en een warme croissant als ontbijt. De zon kwam achter mij op in al zijn kleuren waarvan de gloed de toppen van de Picos de Europa deden oplichten. Een gemiddelde donderdag kan slechter beginnen.
Maar al snel veranderde het asfalt waar ik over liep in een pad met oneven keien. Samen met een blaar die is over gesprongen van mijn linker kleine teen naar mijn rechter kleine teen zorgde dat voor aardig wat ergernis.
Dan maar om je heen kijken. Dat viel ook een beetje tegen. Voor 30 km achtereen zag je alleen maar drooggevallen akkers met hier en daar een elektrischiteismast.
Kortom, het was afzien. Nu vind ik afzien op zijn tijd niet erg. Het zet aan tot nieuwe prestaties. Ik ben dan ook opgegroeid met het motto: niet snel opgeven. Dat koester ik. Maar hier zag ik het nut niet van in. Misschien komt dat nog. Ik denk dat ik in ieder geval wel lekker zal slapen.
Buen Camino.
P.S. update: ooit wel eens naast een snurkende zuid koreaan geslapen. Ook snurken doen ze op hun eigen manier 😑.
etappe 22 - van VIllasabariego naar Leon
Bekenden
Ik ben er weer! Ik ben weer op het juiste pad beland. En dat heb ik geweten.
Gisteren avond samen met twee Amerikanen, twee Canadezen, vier Denen, een Duitse, een Fransman, een Zwitser en een Nederlandse de gezellige straten van Leon tot in de late uurtjes onveilig gemaakt.
Eens kijken of mij dat vandaag weer inspiratie biedt. We gaan weer van start!
Buen Camino.
etappe 23 - van Leon naar villar de mazarif
Ommekeer
De afgelopen week had ik het zwaar. Ik voelde mij een beetje alleen. Lange oneindige paden zonder schaduw of wolkje met weinig gelegenheden om even bij te tanken.
En dan ineens is er de stad Leon. Iedereen die je al dagen niet meer hebt gezien staan ineens tegenover jou. En dan merk je weer hoe belangrijk sociale contacten zijn. Een blijk van (h)erkenning op zijn tijd doet je goed.
Een soort van dopamine voor je gevoel. Je voelt je weer verbonden. Daar waar ik er in mijn substantia negra (hersenen) te weinig van opneem (lees oorzaak parkinson) geef ik dat graag door naar mijn gevoel. Het verbonden zijn met je gevoel doet je weer beseffen dat je leeft.
En dat is een hele ommekeer ten opzichte de voorgaande dagen. Maar eerst draai ik me nog een keertje om…….in bed.
Buen Camino
etappe 24 - van Villar de mazarif naar astorga
Bewondering
Je komt ze in alle soorten tegen. Ik heb het over de pelgrims. Ik heb zo mijn categorieën:
Jongeren onder de 24 die niet weten wat ze willen studeren. Weten wat je kiest, ik kan het alleen maar waarderen.
Jongeren onder de 30 die nog steeds studeren. Dan had je maar op je 24e de camino moeten gaan lopen.
Italiaanse jonge mannen van 30 die toch ook vinden dat ze maar eens los moeten komen van hun moeder. Maar met wie dan? En moet ik dan gaan werken?
Vrouwen en mannen van middelbare leeftijd met een burn-out. Ze zitten niet lekker in hun vel, twijfelen over hun werk, hun huwelijk of anderszins. In ieder geval twijfel. Het is ook heel goed om soms weer even een status quo te maken. Mijn advies, ga vooral iets doen wat of iemand vinden die je leuk vind. Daar krijg je energie van en dat is vaak meer waard dan geld.
Dan de vrouwen en mannen van 55+ met diezelfde twijfel. Die hadden zich die vraag eigenlijk 10 jaar eerder moeten stellen.
De dames en heren van 65+ die al 20 jaar geleden zijn begonnen met hun camino en elke keer een etappe of 2 a 4 mee pakken: “Het vroeger echt wel anders hoor”.
Dan zijn er nog veel Amerikanen die de film ‘the way’ hebben gezien.
Er zijn ook veel Zuid Koreanen die even de hiërarchie van thuis willen ontsnappen, naar aanleiding van een film (waarvan ik de titel niet eens kan uitspreken, laat staan schrijven).
En dan heb je die groep van mensen met een verhaal (en daarmee wil ik allerminst de categorieën hierboven mee tekort doen). Verhalen als: mijn man is overleden en ik wil me weer vrij voelen. Een man van 60 die zijn zoon mist die 5 jaar geleden overleden is. Een man van 63 die uit een depressie is gekomen nadat de liefde van zijn leven hem na 37 jaar huwelijk heeft verlaten heeft. Twee vrouwen die er na 47 jaar achterkomen dat ze zussen van elkaar zijn. Elke reden is er één om de camino te lopen. En ja, het ene verhaal raakt je meer dan de andere. Maar dat maakt die ene persoon niet meer of minder dan de andere.
Het mooie van alles is de bewondering die er voor elkaar is. Niet alleen van mij richting de anderen, maar zeker ook van de anderen richting mij. En ik sta het toe. En dat is misschien nog wel de mooiste bewondering.
Buen Camino
Etappe 25 - van Astorga naar Rabánal del camino
Onderneem
Ik ben hier omdat ik onderneem. Er is een moment geweest dat ik tegen mezelf zei: jij gaat de Camino lopen. En dus ben ik nu hier, op weg naar Santiago de Compostella.
Er is een moment geweest dat ik/we er een goed doel aan koppelde. En dat heeft een heel mooi bedrag opgeleverd.
Dat komt niet allemaal zonder slag of stoot. Je vriendin, je dochter, je comfortabele bed, je vrienden, je familie, je werk, …… 6 weken achterlaten doe je niet zomaar. Evenals 900 km lopen trouwens.
Maar! Het levert je zoveel meer op dan dat het je aan inzet kost. Inzichten, ideeën, besef, inspiratie, contacten… Ga zo maar even door. Ik weet zeker dat als ik terug kom ik met een nieuwe blik naar dezelfde problemen ga kijken en dat gaat mij een hoop opleveren.
En over een slag en stoot gesproken. Vandaag heb ik besloten me te gaan inschrijven voor de cursus om trainer te worden in parkinson boksen. Dat gaat me namelijk meer opleveren dan alleen trainen. Wat ga jij ondernemen?
Buen Camino.
Etappe 26 - van Rabánal del camino naar Ponferrada
I’m back
Het is een gebruik om tijdens de camino een last met je mee te dragen om die vervolgens achter (je) te laten. Een mooie traditie, vind ik.
Dus ook ik draag al weken een steen met me mee. En geloof mij, elke extra gram achter op je rug is er één te veel. Maar na al die weken dragen kom ik er achter dat ik helemaal niet iets kom brengen. Nee, ik draai het om (conformeren is zeg maar niet echt mijn ding). Ik kom namelijk iets halen.
Ik heb in de voorbije weken weer geleerd om te voelen. Iets dat ik me de laatste jaren niet toe stond (emoties zijn zeg maar niet echt mijn ding). Niet dat ik niet wilde, maar ik stond het niet toe. En dat terwijl wij veel hebben mee gemaakt in de laatste paar jaren.
Tijdens de camino heb ik weer geleerd wat voelen is. Ik heb mijn eigenwaarde weer terug en ik voel me sterker dan ooit te voren…
So watch out: Peter is back! (En terugkijken was zeg maar niet echt mijn ding).
Buen Camino.
Etappe 27 - van Ponferrada naar Villafranca del Bierzo
Onvoorwaardelijk
Je herkent het misschien wel: je staat ergens in de rij en iemand kruipt voor. Wat doe jij? Ga je stennis lopen maken? Laat je het maar over je heen komen, maar het knaagt wel aan je geweten? Of denk je, ach ze zal wel haast hebben en het komt vast vanuit een positieve intentie.
Dat laatste heb ik vandaag ervaren. Je loopt ergens en iemand roept ” hey Peter, come and sit here. I have already ordered some coffee for you”. En in de middag zag ik hem al aan komen lopen en bestelde gelijk een biertje voor hem. Hij zei: “no I’m sorry, I need to go and check in”. En onvoorwaardelijk gaf ik het biertje aan een Keniaanse mevrouw. Dat tot een gesprek en een gemeende knuffel leidde. Onvoorwaardelijk.
Ik kreeg zelfs een knuffel van een Duitse man, maar wel op voorwaarde dat wij de volgende EK finale van Duitsland winnen.
Buen Camino.
etappe 28 - van VIllafranca del Bierzo naar La Laguna
Simpel
Vandaag was fysiek geen eenvoudige dag. Het waren 27 kilometers door de bergen. Dat betekent je lichaam op standje 45°, hoofd naar beneden om de stenen te ontwijken en blijven drinken en ademen (neus in, mond uit).
Een berg oplopen is niet zo moeilijk, als je het maar met de juiste motivatie doet. Simpel toch?
Eenmaal boven op de berg aangekomen, alwaar ik ook slaap, is het leven simpel. Er is één café en de rest van het dorp is boer van beroep. Ik heb dus de hele middag gekeken naar heen en weer rijdende tractoren met hooibalen.
Tijdens mijn avondeten veranderde het schouwspel en liepen de koeien langs me heen op weg naar hun stal (liep daar nou een stier tussen 😳), terwijl ik mijn entrecote aan het verorberen was. Daarna was het alle boeren verzamelen aan de bar om de dag door te nemen en voetbal te kijken.
Wat kan het leven toch simpel zijn. Maar simpel is goed, want die entrecote was te lekker voor woorden. Beetje zout, beetje peper en klaar. Doe maar simpel, dat is al lekker genoeg.
Buen Camino.
etappe 29 - van La laguna naar Sarria
Onstuimig
Het was vandaag een onstuimige dag. Het begon al gelijk toen ik wakker werd. Het was 06.15 uur. Naast het aanhoren van een rockconcert door twee extreem snurkende spaanse mannen rook het vreemd.
Ik moest vandaag vele kilometers lopen, dus besloot ik er vroeg uit te gaan. Niet veel later zag ik waar de lucht vandaag kwam. Op de heuvel aan de overkant van het dal woede een bosbrand. Het zag er angstaanjagend uit. En toch, in het eerstvolgende dorpje was men niet onder de indruk: si, si , si, no problemma senior.
Later op de tv (die in elk café aan staat) blijkt er 129 hectare in brand te staan (si, si Senior). De tocht ging verder en niet veel later begon het te regenen.
Na bijna 5 weken alleen maar blauwe luchten te hebben gezien een welkome verandering. Niet wetende dat de regen zich even later verder ontwikkelde tot een storm met rukwinden die je bijna van de berg af blaasden. Het waren indrukwekkend kilometers daar boven op de berg, maar ik heb het overleefd.
Het stormde ook in mijn hoofd vandaag. Ik heb weer zin in thuis. Ik mis thuis. Misschien omdat het einde in zicht is. Misschien omdat ik nu in Sarria ben aangekomen en ik op ga in de meute (vele routes komen hier samen). Het voelt een beetje onwennig.
Wellicht is het storm voor de stilte.
Buen Camino.
etappe 30 - van Sarria naar Portomarín
Mijlpaal
Nog maar 100 kilometer tot de eindstreep. Een mijlpaal. Geloof het of niet, maar zo voelt het (nog) niet.
Ook al heb ik al 800 kilometer door berg en dal gelopen, in tweepersoons bedden en in gammele stapelbedden geslapen, de blaren op mijn kleine tenen vervloekt en muren beklommen alsof het roltrappen waren. Het maakte allemaal indruk.
Maar de meeste indruk geeft de verandering in mezelf. Dat is iets dat ik mee neem voor altijd. Iets waar ik mijn hele leven uit kan putten. En dat is waar ik het voor doe, toch? De ervaringen, de gesprekken, de tegenslagen, de oplossingen, de nieuwe inzichten, de toeval die niet bestaat, de eenzaamheid, de vriendschap en vooral het gevoel! En dat gevoel wil ik niet meer kwijt. Dat is mijn grootste mijlpaal van allemaal.
Gelukkig mag ik nog 100 kilometer.
Buen Camino.
etappe 31 - van Portomarin naar Palas De Rei
Italiaans
Ken je die Italiaanse lange eettafel diners? Het was lekker, gezellig en duurde tot in de late uurtjes.
Buen Camino
etappe 32 - van Palas de Rei naar Arzúa
Moe
Vandaag heb ik mijn laatste lange tocht gehad. Het waren 28 kilometers door glooiende heuvels.
Waar ik in het begin van de camino vaak in lange stukken liep (je komt toch in een ritme terecht), geef ik nu de voorkeur aan wat kortere stukken. Zou ik fysiek dan toch moe zijn?
Ook buen Camino krijg ik niet meer over mijn lippen gecommuniceerd. Hola is lekker kort en even effectief. En als je dan weer iemand ziet die door pijntjes al hinkende de tocht af maakt is het misschien ook niet de beste woordkeuze.
Ik ben ook klaar met het slapen op stapelbedden. Mijn advies voor aanstaande vaders en moeders: een stapelbed is leuk voor kinderen, maar een hel voor de ouders die elke keer het bed op moeten maken.
Ik ben ook klaar met gedeelde badkamers. Hoeveel moeite is het om even de wasbak een beetje na te spoelen. Ik wist niet dat je zoveel verschillende kleuren tandpasta hebt.
Je leest het misschien al een beetje dat het einde in zicht is. Maar maak je geen zorgen, mentaal ben ik nog lang niet moe. Dus ga met een gerust hart nog even door.
Hola! Buenos Dias….
etappe 33 - van Arzúa naar O Pedrouzo
Inspiratie
Ik heb tijdens mijn tocht vele goedbedoelde adviezen voor mijn parkinson gekregen.
Zo is mij verteld dat vasten helpt (autophagy) in het corrigeren van verkeerd functionerende cellen, dat je met het juiste dieet de ziekte tegen kan gaan en dat je terug moet naar de emotie die het veroorzaakt heeft.
Ik doe er mee wat ik wil. Maar vasten en het juiste dieet is me vandaag in ieder geval niet gelukt. Wat was die pulpo (octopus) lekker zeg.
Ik had daarintegen wel emotie toen vanmiddag mijn been een beetje achter me aan sleepte en mijn hand beefde. En die emotie omarm ik. Het is weliswaar niet de emotie die het veroorzaakt heeft, maar wel de emotie die me verder helpt.
De camino heeft me mentaal sterker gemaakt en geeft me het vermogen om met een positieve mindset en instelling door te blijven gaan.
Ik hoop daarmee inspiratie te kunnen bieden aan anderen. Maar daar mag je zelf mee doen wat je wilt.
Hola, Buenos Dias… P.s. Tijger liep vandaag een stukje mee. Ik heb haar een knuffel gegeven.
etappa 34 - van O Pedrouzo naar Santiago de Compostella
Avontuur
Jullie hebben allemaal de verhalen kunnen lezen van wat ik heb meegemaakt en over mijn gedachtekronkels. Ik ben openhartig en eerlijk geweest.
De eigenlijke reden voor mijn tocht was om na te denken over mijn toekomstperspectief. Al snel kwam ik er achter dat pas als je voelt je weer perspectief krijgt. Laat je dat gevoel achterwegen, dan ga je maar door totdat je tegen een muur aan loopt. En ja, tijdens de camino lijken bergen soms muren, maar niet één waar je tegen aan loopt. Het biedt je uiteindelijk weer uitzicht dat je verder laat kijken.
Het is dan ook goed geweest om eerst een tijdje alleen te lopen. Het geeft je letterlijk de tijd en figuurlijk de ruimte. Daarna werd het tijd om mijn tocht te delen met mijn mede Pellegrinos. Als eerste kwam de jarige Dana op mijn pad. Mijn schoonzus, maar ondertussen meer dan dat. Zij heeft me geleerd dat als je pas iets deelt je iets terug kan verwachten. En we hebben gedeeld, geschreeuwd en geleefd. Want LEVEN is belangrijk!
Toen schoof Jochem aan op mijn tocht. Scherpe discussies en een andere kijk op dezelfde problemen heeft me nieuwsgierig gemaakt. De camino heeft onze vriendschap weer verdiept en innig gemaakt. Ik denk dat ons samenzijn me weer de kern van ware vriendschap heeft laten inzien.
Toen kwam Carlijn en was het tijd voor liefde. Alles kreeg een plek en betekenis. Met nieuw perspectief kijken naar dingen die je samen beleefd hebt. Het biedt weer openingen. Iets waar we allebei naar op zoek waren. Het maakt de liefde alleen maar nog groter.
Toen weer alleen. Het was doorbijten, soms eenzaam en eindeloos lopen. Ik had blijkbaar verveling nodig om daarna weer te kunnen genieten van al het mooie dat Spanje en de camino je te bieden heeft. Ik heb nieuwe vrienden gemaakt, nieuwe ideeën gesprokkeld en ook gewoon geleefd.
Ik weet zeker dat als ik terug in Nederland ben ik met een nieuwe blik naar dezelfde uitdagingen kijk. En dat dat mij een hoop gaat opleveren. Maar ik blijf openhartig en eerlijk. En ik blijf lopen, want brengt je letterlijk en figuurlijk verder.
Buen Camino Ik wil iedereen bedanken voor de reacties die er zijn geweest op mijn blog. Het heeft me gemotiveerd om te blijven schrijven. Bedankt! En speciale dank aan: Carlijn, Senna, Dana, Jochem, Marjon, Thomas, mijn (schoon)ouders, mijn (schoon)zus, Monsieur Bean, de boze Spanjaard, Heinke, Quinten, George, Rick, Franky, the man with the gnom, Eva, Rudi, Nicky, Mississippi, Ron, Simon, prinses Marja de kleine, Sophie, Michelle, Miriam, Theo, Femke, Nicole en alle andere mede Pellegrinos.
